Wat je anderen verwijt, doe je vaak zelf

 

Op de plank staan ordners in felle kleuren: rood, geel, groen – op de ruggen teksten als “plan”, “inv”, “rooster” – en ook mappen met afkortingen voor ingewijden: “DIDO”,”LP” “MTkl” en “2Ty”.

Eronder hangen allerlei schema’s, tabellen en diverse geprinte e-mails. Verder vrolijkt een aantal scheurkalenderwijsheden en management-spotprenten de wand op.

Ik zit in de kamer bij een manager gebouwenbeheer. Hij geeft leiding aan een groep van technici en schoonmakers. Zijn grootste vraag en ook frustratie is, volgens eigen zeggen, dat hij niet gehoord wordt door zijn directeur en de bestuurders van de organisatie.

De druppel

Als voorbeeld daarvan mij laat hij een e-mail zien die hij heeft ontvangen. Zijn bloed kookt ervan, zegt hij. Zijn directeur vraagt in die e-mail of hij snel wat gegevens bij elkaar kan verzamelen zodat de directie een besluit kan nemen over een investeringsvraagstuk met betrekking tot LED-verlichting.

Hij ontvangt de e-mail op donderdagmiddag en op maandag is de vergadering. In zijn antwoord aan de directeur schrijft hij o.a.: “Welke visie heeft de directie op de investeringsprogramma’s voor het onderhoud en verbeteringen in het kader van duurzaamheid….. Een slag in de lucht maken, dat lijkt me niet verstandig!

Voor besparingen op energieverbruik zal ik toch echt eerst offertes moeten aanvragen bij deskundigen.”
Hij sluit af met de opmerking : “het is niet mijn kunde om op de achterkant van een sigarendoosje dergelijke adviezen te geven met zo’n grote impact”.

Zijn directeur reageert hierop door te zeggen dat uitgebreide en volledige informatie in deze fase van besluitvorming niet van belang is. Hij vraagt nogmaals om advies. Daarop heeft de gebouwenmanager niet meer gereageerd, zegt hij.

Waarheid en werkelijkheid

In gesprek met hem over deze e-mailwisseling blijft hij bij de conclusie dat vanuit zijn opvatting er moeilijk op zo’n korte termijn goed en volledig gereageerd had kunnen worden.

Er lijken inderdaad eerst teveel technisch inhoudelijke vragen beantwoord te moeten worden, alvorens hij richting had kunnen geven. Ik opper dat er naast zijn waarheid, die me logisch lijkt, ook een andere waarheid is. Die van de directie. Die moeten blijkbaar op het laatste moment een besluit nemen. Die willen blijkbaar op basis van grove cijfers toch een richting kiezen.

Wat mij ook bevreemdt zeg ik hem: “Je wilt toch graag gehoord en gezien worden. Nu vraagt de directie je advies. Eindelijk de kans op je podium. En wat doe je? Je gooit de deur keihard dicht door te zeggen dat je op zo’n korte termijn geen goed antwoord kunt geven. En bij de tweede kans reageer je helemaal niet. Ik kan wel begrijpen waarom ze je vaak passeren. Dat roep je zelf op.”

Snelle waarheid

Dit e-mailvoorval blijkt niet uniek te zijn bij de manager. Vaker heeft hij het aan de stok met zijn meerdere over technische zaken. Hij snapt niet dat iemand die boven hem staat het niet beter weet dan hij zelf. Hij verwijt hen onprofessioneel gedrag en gebrek aan diepgang en kundigheid.

Ook medewerkers van zijn eigen afdeling hebben vaak moeite met zijn doortastende en snoei-duidelijke analyses. Na wat heen- en weergepraat hierover komt hij tot de conclusie dat hij vaak eerder de waarheid ziet dan de ander. Daar heeft problemen mee. Hij snapt niet dat de ander niet even snel als hij ziet waar het knelt of de oplossing ligt.

“Zeker voor iemand die zich boven mij in de hiërarchie bevindt, geldt dat”. Hij veroordeelt de ander duidelijk daarover. Hij merkt ook daarbij dat zijn omgeving vaak moeite heeft met zijn betweterig gedrag dat uiteindelijk wel de bewaarheid wordt. “Maar ja, wat kan ik eraan doen?”.

Bliksemschicht

De thema’s van de verschillende waarheden (waarheid en werkelijkheid), gelijk hebben en gelijk krijgen en gezien willen worden zijn niet helemaal nieuw in onze gesprekken. Ik was min of meer voorbereid. Ik haal een papier uit mijn tas. Als een totale verrassing voor hem lees ik het onderstaande gedicht van Emily Dickinson voor:

Vertel de waarheid met een draai –
Omslachtigheid is kracht
De waarheid treft ons teer genot
Te fel en onverwacht

Zoals de bliksem afgezwakt
Verklaard wordt voor een kind
Moet Waarheid allengs schitteren
of iedereen blijft blind

De manager kijkt opgelucht. Hij vraagt naar het papier waar het gedicht op staat. Hij leest het zelf, zachtjes. Een weldadige rust komt in hem op. Het enige dat hij zegt is: “dus mijn snelle waarheid doet vaak pijn bij anderen, daar zitten ze helemaal niet op te wachten, geen wonder dat ze me passeren, mijn waarheid is een bliksemschicht in de organisatie”.

 

 

*

Ook zin en behoefte aan
een ‘stevig’ gesprek?

Lees en zie wat ik doe voor je >>>